Die katrolle sing

In die vorige uitgawe het ek van ons hengel uitstappie na die Tzaneendam vertel. Ek en my hond, ou Grootbek het ons tuisgemaak op die oewer van die dam waar ons digby twee ander woonwaens nes geskop het vir die lang naweek. Daardie middag het ek reeds ’n paar karpe en ’n redelike mooi baber uitgetrek. Die swartbaars wou nie saam speel nie en na sowat ’n uur se ingooi en uitkatrol het ek besluit om maar weer te probeer om nog ’n karpie of dalk ’n baber aan die hoek te kry. Terwyl ek gewag het dat die visse moet byt, het ek my vismes, knyptang en groot skottel nader getrek en begin om die baber en die ander karpe skoon te maak. Die baber se kop het gou gewaai en toe het ek die vel van sy lyf af getrek, die rugvin en sy vinne ook uitgesny en die lyf in lekker ronde “tjops” gesny. Ou grootbek het die gedoente skepties aanskou en toe verveeld in die bosse weg geraak op soek na iets meer opwindends. Ek was nie bekommerd dat hy iets sal oorkom nie, en het geweet dat hy wel sy pad terug sou kry. Nadat ek al die vis skoon gemaak en bewerk het, het ek dit in die groot skottel gesit vir die volgende oggend. Ek het ’n doek oor die skottel gesit om te verhoed dat brommers nie hul eiers in my kos sal lê nie. Sowat 30 meters van my tent af was daar ’n gerieflike boomstomp sowat een-en-’n-half meters hoog, waarop ek die skottel neergesit het. Teen diè tyd was dit reeds skemer, ou grootbek was terug en ek het vir ons elkeen ’n paar van my vrou se toebroodjies as aandete geneem omdat ek te lui was om kos te maak. Ou grootbek se opgestopte kombers het ek voor my opblaasmatras gegooi en ons twee was reeds vroeg die aand in die vere. Gedurende die nag het ou grootbek ’n paar keer gegrom, maar ek het hom stil gemaak vermoedend dat dit dalk die naburige hengelaars se bottelpraatjies is wat hom ontstel. Vroeg die volgende oggend het ek na die stomp gegaan waar ek my ontbytkos gelaat het. Tot my ontsteltenis was daar geen skottel te sien nie en het iemand blykbaar gedurende die nag my kos en die skottel weggedra. Ek was woedend! Om reeds die eerste nag besteel te word, is darem te erg. Ek vlug juis uit die stad uit om van rowers en boewe weg te kom en hier loop ek my waaragtig sommer die eerste aand al in ’n misdaad vas. Wat te erg is, is te erg! Ek het maar weer my visstokke gereed gemaak en terwyl die mis nog op die water gedryf het, my eerste lyn ingegooi. Dit was nie lank nie of die vis het begin byt, binne ’n uur het ek vier mooi karpe en ’n kleinerige baber uitgetrek. Ek het skoon van die gesteelde skottel vol vis vergeet totdat ou Grootbek skielik opgespring en blaffend na die tent gehardloop het. Skielik was daar ’n benoude gil en ou grootbek verwoed gegrom en kon ek hoor, hy was besig om iemand te karnuffel. Ek het alles net so gelos en na die tent gehardloop want iemand het geskreeu asof hy vermoor word. Ek was benoud want as ou grootbek jou byt dan gaan jy baie seer kry en dit het geklink asof hy regtig besig was om iemand die skrik op die lyf te jaag. Ek was egter bevrees dat hy dalk regtig kwaad mag word en dan was dit doodsake. By die tent gekom het ek hom van ’n paniek bevange, skreeuende vuilbondel afgetrek. Die man was duidelik ’n boemelaar en spierwit geskrik. Ou grootbek het hom duidelik nog nie gebyt nie, maar hy was bedek van bondel spoeg soos grootbek oor hom geknor en gedreig het. Die vuil kolle op sy gesig was duidelik sigbaar aangesien dit uitgestaan het op sy verskrikte wit gesig. Een kant op die grond het my wit skottel en die doek gelê. Ek kon dit nie glo nie - ’n dief wat jou kos steel en dan die skottel waarin die vis was terug bring! Ek kon dit eenvoudig nie glo nie. Op hierdie tydstip was die hengelaars in die ander twee woonwaens ook op die toneel, waarskynlik vanweë die benoude hulpkrete van die boemelaar. Die boemelaar het steeds op die grond bly lë want ou grootbek het digby hom gesit en ’n wakende oog oor hom gehou. By die geringste beweging het hy vir die man geknor en het die boemelaar so stil gelê dat ’n mens sou sweer hy is reeds dood. Die ander hengelaars wou weet waaroor die ou spulletjie gaan en ek moes erken dat ek selfs nie presies weet wat aan die gang is nie. Ek het my tot die boemelaar gewend en een van die prettigste maar ook hartseerste stories van my lewe gehoor. * Volgende maand: Waarom die boemelaar so vermetel was om die skottel terug te bring.