Die Katrolle Sing

Dit is ’n pragtige lentedag en my karavaantjie sukkel om by die kragtige V8-bakkie te bly. My hond, “Ou Grootbek”, hang by die passasiers kant uit met bolwange en ’n uithang tong. Bolle skuim waai kort-kort uit sy bek, maar hy geniet die vars lug en blaf vir vee wat langs die pad loop. Kort diskant Potgietersrus (Makopane) het ons van die oupad afgedraai op die grondpad na die Doorndraaidam, of te wel die Sterkrivierdam. Skoonma het kom kuier en ek het van die geleentheid gebruik gemaak om vir so twee dae weg te loop na die noorde en ’n wel verdiende ruskansie langs die viswaters. Ek dink vroulief was ook maar bly om van my en ou grootbek ontslae te raak, want sy het gesê dat ons heeldag onder haar voete is wanneer die visgogga ons byt. Tot ou grootbek was baie duidelik rusteloos en het gevoel dis tyd dat hy en sy baas die langpad vat. Toe skoonma dus sê sy kom kuier ’n week of twee was dit ’n ideale geleentheid om die visstokke reg te kry en die pad te vat. Na die vaal, koue Hoëveld was dit ’n plesier om deur die groen heuwels van die Waterberge te ry. Wit bosluisvoëls het oral agter pragtige blinkvetbeeste aangedros. Sommige het ewe voor op die wa op ’n bees se rug gery. Die grondpad het vrolik tussen pragtige bosveldmooi rantjies gekronkel. Die natuur was prentjie mooi, en oral het gestapelde rotsformasies soos waterbergtempels die land versier. Die Dukbasboom het soos ’n wit baken sy skoonheid aan die wêreld vertoon. Die ou dukbaas is die eerste boom wat na die winter blom en dit is asof hy moed en inspirasie gee vir die lente wat nou kom. Die motor snork by ’n wildplaas verby waar ’n groot aantal blesbokke en swartspringbokke op die groen gras waai. Ou grootbek blaf en spoeg skuimbolle asof die wêreld vergaan en kerm aanhoudend dat ek moet stop sodat hy sy tande in die sagte vleis van een van die bokke kan slaan. Hy maak sagte tjank geluide as ek weier om te stop en ons verder op die grondpad ry. Dan bereik ons uiteintlik ons bestemming en ry ek by die hekke van die boer se plaas in. Ons kan nie by die natuurreservaat ingaan nie aangesien honde nie daar toegelaat is nie. Daarom was ek maar te bly toe ’n boer wie se plaas aan die dam grens my uitgenooi het om van sy gasvryheid gebruik te maak en die naweek op sy plaas deur te bring. Ons is hartlik by die groot grasdak huis ontvang en die boer het ons vergesel na die kampplek aan die dam se oewer. My karavaan is gou op ’n lieflike grasperk staangemaak en ou grootbek het dan begin om die omgewing te ondersoek. Ek het geweet dat hy nie die boer se beeste sou pla nie en op my gemak begin om die kamp reg te kry. Dit was om en by twee-uur die middag toe ek aas op my twee stokke gelaai het en so ver ek kon die dam ingegooi het. Dit was nie lank nie of een van die poliesmanne my vertel dat iets aan my hoek torring, en na sowat ’n halfuur het die katrol gesing toe Fusion die vis die aas gryp en daarmee gehardloop het. Ek het daardie middag voor skemer vier groot karpe van oor die agt kilogram uitgetrek plus nog twee bloukurpers. Die visse is almal teruggeplaas, behalwe ’n kurper wat in die pan beland het. Daardie aand het ek en ou grootbek ewe rustig om die hardekoolvuur by ’n sissende pan ontspan en later lekker aan die vis gesmul het. Die doringbome het ’n rustige atmosfeer onder die helder sterre en volmaan geskep en ek het elke oomblik in die stilte van die natuur geniet. Die muskiete het wel na ’n ruk begin pla en ek moes gedwonge smeergoedjies gebruik om hulle te verjaag. Ou grootbek se bed is reeds onder die karavaan gereed en hy het met sy kop op die kombers gelê en my dopgehou terwyl ek by die kampvuur gesit het. Ek het geweet ek was veilig omdat hy my teen enige gevaar sou waarsku. Ek het gewag totdat die vuur kole gebrand het voordat ek my laaste koppie koffie geniet het en dit met ’n beskuit afgesluk het. Ek het vroulief geskakel om haar te verseker dat ek en ou grootbek veilig by ons bestemming is. Die sterre het soos pêrels in die hemelruim geblink en die reuk van die natuur het op die aandwind gesweef. Ek het in my bed geklim, my oë gesluit en weereens besef dat die viswaters ’n wonderlike sielsondervinding vir my is, en dat ek volkome kon ontspan en besef dat die Natuur God se mooiste tuin is. Tot weersiens laat die katrolle sing!