Gesinsvakansie By Inhaca – En My Marlyn

Dis einde van die jaar en die bakkie se neus wys ooswaarts na die Lebombo grenspos. Saam met my vrou Boudine, dogter Liandri, haar verloofde en ons aanstaande skoonseun, Dandré Viljoen, en my ouers is ons op pad na ’n welverdiende ruskans, wel ten minste in my opinie. Ons eindbestemming was die Ross Ramos Camp op Inhaca eiland. Stewige gerei is noodsaaklik met marlynhengel. Dit was ’n redelike langpad tot in Maputo maar gelukkig kon Dandrè help met die bestuurwerk wat baie welkom was. By die hawe in Maputo is ons aanboord van die huurboot wat ons na die eiland toe geneem het. Die see rit van so ongeveer 40 minute was heel genotvol danksy die see wat genadig was met baie mooi omstandighede. Met ons aankoms by die klein hawe by Inhaca het ons getroue “eiland taxi” gids, ene Amos, vir ons ingewag met die 4x4 bakkie. Wat ’n unieke ervaring om so op die eiland rond te beweeg met diè opelug taxi! Die rit na Ross Ramos Camp deur die klein nedersetting van die eiland was vinnig verby, binne 10 minute was ons daar. Met die intrek van die taxi by die kamp is ons hartlik deur die eienaars, Dwayne en Zelda Viviers ontvang. Die glimlagte was groot aangesien ons mekaar verlede jaar laas gesien het met ons vorige kort vakansie by hulle. Zelda het ons vinnig uitgesorteer met ons nuwe huisies vir die volgende 10 dae. Die tasse en koskratte is afgelaai met die steun van die personeel van die kamp en daarna kon ons iets nat vir die keel kry by die kroeg, want die lekker warm somer temperatuur van die dag het ons uitgedroog. Ons moes natuurlik ’n “rooie” vat - die wel bekende Tippi Tinto van Mosambiek - met baie eish ja! Ek het voor die vertrek aan my gesin dit goed bekend gemaak dat tydens ons dae op die eiland wil “pappa” gaan visvang, en sommer ook lekker baie kere! So het ek en Dwayne sommer vinnig planne gemaak, veral om die wind voorspellings wys dat dit nader trek, want hier raak die see maklik ongeskik as die winde opkom. Ons kry toe ’n goeie dag en Dwayne se boot word bespreek - net na 04:00 sou ons mekaar kry wanneer die gety mooi opgestoot het sodat die boot na die oop see kon uitgaan. In die oggendskemer met my aankoms by die boot kon ek sien: vandag meen Dwayne besigheid! Die “groot kanonne” is almal in die stokhouers geplaas en die vegstoel is ook op sy regmatige plek. Ons is toe ’n paar vriende wat saam met Dwayne en sy bootbemanning Kwagga uitgaan vir die dag se hengel. Die teiken vis vir die dag was marlyne en ek kon nie wag nie - nes ’n stout kind! Na so 40 minute begin Dwayne bevele gee sodat die stokke opgerig word en die ase in die see agter die boot geplaas word. Gelukkig tussen hom en Kwagga weet hulle presies watter kunsaas op die lyne geplaas word en hoe die sleep patroon moet wees vir die beste resultaat. Selfs die “teazers” of kersboom soos dit daar bekend staan is kort agter die boot geplaas. Al die stop tekens word uit die pad gehaal, vandag word daar marlyn gevang... Andries met die Queenfish. Soos wat dit werk met marlynhengel moet daar na vis gesoek word: in die regte area en met die boot teen die regte spoed, en dit ken Dwayne behoorlik. “Ons gaan nou in die regte water, manne” kom sy kommentaar, en ons maak beurte in die gevegstoel. Dis hoe dit werk op ’n marlynboot: elke 30 minute ruil die hengelaars plek in die gevegstoel om vir almal ’n regverdige kans te gee. Ons oë is op die outriggers en die stokke se punte; “klap!” is die geluid toe die lyn uit die outrigger spring en alle aandag is op die stokke. Dwayne reageer vinnig: “Dis ’n strepie (Gestreepte Marlyn) - hy het gestrike maar die kunsaas gemis”! Die twee stokke word weer reggemaak en die afwagting gaan voort. Natuurlik is die geselskap lekker op die boot, ligte agtergrond musiek speel oor die radio en ons word nie te dors op die boot nie want ons kan ’n koelboks pak. “Klap! Zzzzzzzzz..!” skreeu die katrol. Die geel lyn beweeg teen groot spoed van die spoel af. “Hy’s aan”! Ek klim in die stoel, trek die vegharnas rustig aan maar op die res van die boot is dit ’n goed georganiseerde pandemonie. “Die ander stokke moet uit manne, trek in, trek in!” is die bevel van voor vanaf skipper Dwayne. So ’n paar honderd meter agter die boot kan ek die kleur van die marlyn in die golwe sien. Die hoek is goed geset, ek sit spanning op die lyn en daarvan het dit glad nie gehou nie. “Nou vat ek jou lyn sommer net omdat jy aggressief is!” dink ek by myself. Kwagga staan agter die vegstoel en help my baie mooi om die stoel te beheer en ook om die groentjie te leer hoe om die vis te speel. “Buig vorentoe, trek terug met die rug, rol daai katrol as jy die stok laat sak, jy moet spanning hou, moenie die lyn laat slap word nie!” Al hierdie goed gerigte bevele kry ek van agter... Agter die stuurwiel van die boot staan Dwayne want nou moet die boot gebruik word saam met die katrol om die marlyn by die boot te kry. Goeie bevele en samewerking maak die geveg met die marlyn baie korter as wat ek verwag het. Natuurlik gee die lewendige vis nie lyn nie en ek moes hard baklei vir elkeen van die sowat 600m lyn wat hy van die katrol af getrek het, maar na so 30 minute se hard spook is die marlyn langs die boot. “Dis ’n baie mooi groot strepie!” skreeu Dwayne. Hy leuen oor die kant van die boot en gryp die vis aan die snawel, en daarvan het die marlyn nie baie gehou nie - die water het gespat langs die boot soos wat dit baklei het. Dwayne besluit toe dat die vis nog te veel lewe het, so ons gaan nie ’n mooi foto van dit langs die boot kon neem sonder om skade aan te rig nie. Dwayne verwyder die hoek mooi en laat die pragtige dier wegswem. Wat ’n wonderlike gevoel - my eerste marlyn! Dankie Liewe Jesus. Dis was ’n groot voorreg. Andries in die “fighting chair”. Dwayne en Andries met die hys van die Marlyn vlaggie wat die vangs bevestig. Die volgende paar dae het ek en Dandrè langs die kus gaan hengel en ’n paar Kingfish en Garfish gevang. Dit was heerlik om hierdie visse met ligtegerei te kon vang. Die res van die dae op die eiland was my aandag nie so gefokus op hengel nie. Ek het mos die groot prys gekry! So die ander dae op die eiland het ons geniet deur besoek af te lê by die Portugese eiland en lekker Kersdag daar deurgebring en saam met vriende gekuier. Natuurlik moes ons weer die paddavoete aantrek en duikbrille aansit om die koraalriwwe by Santa Maria te geniet. Boudine, Liandri en Dandre en ek het baie lekker vir ure tussen die honderde visspesies gesnorkel - ongelooflik hoe wonderlik die onderwater diereryk geskape is vir ons om te geniet (en natuurlik ook op te pas!). Toe ons ons oë uitvee is die tien dae op die eiland verby. Ons batterye was gelaai! Met ons vertrek wag die water taxi weer stiptelik om ons na die hawe te neem sodat ons die huurboot kon neem vir die rit terug na Maputo. Die gesigte was maar lank, want die tyd by die Ross Ramos Camp was weereens wonderlik. “Bespreek sommer klaar weer ons kamers!” was Boudine se laaste woorde aan Zelda, en diè se reaksie was, “Natuurlik, wonderlik – ons sien uit daarna om julle weer hier te sien!” Ons kan nie wag om weer die blinklywe van Inhaca te gaan vang nie!