Klein Saterdag – Kampvuurstories

Vanmelewe is Woensdae bekend as “Klein Saterdag” – dis nou om die werksweek in die helfte te breek, sê maar ‘n halftyd om net bietjie asem te skep na die intensiteit van ‘n blou Maandag en sy broertjie Dinsdag en al hulle sake wat onmiddelik aandag nodig het. Dis deesade nie eintlik ‘n halwe werksdag nie – destyds was die banke mos Woensdae toe na een-uur, en die weermag het ook sportparade op ‘n Woensdagmiddag gehou. Kompeterende hengelaars – en talle ander ook! - het dus Woensdae as hul “klein Saterdag’ gevier en oral in die land lyne ingestoot. En al was die volgende dag, naamlik Donderdag, ‘n volle werksdag, is tyd ingeruim om darem so saam-saam om ‘n vuurtjie te kuier. Dit was mos net ‘n “oefendag”, nie ‘n intense “wedstryd” nie. So ontspan, hier is staaltjies uit sulke kuiertjies. *Die eerste aflewering word vandag gepubliseer – Daarna word elke Woensdag vir lede nog ‘n aflewering geplaas – geniet dit! Van In die Pad Hengel en Biltong op ‘n Baaik Sny en so… ‘n Private dam, iewers in die noord-oos bosveld. Nie regtig bosveld nie, ook nie laeveld nie. Maar wild. Voor jy skoene aantrek in die oggend skud jy dit eers uit om ‘n moontlike skerpioen-byt vry te spring. En daar is spore rondom die kamp, en kwêvoëls en ‘n lawwe kameelperd wat so nou en dan vir ons loer waar ons met ‘n bootjie op die dam vaar. Nou nie eintlik vaar nie, want die dam is nie baie groot nie. Ons roei so ‘n entjie en dan kom daar ‘n roering in die windjie en ons dryf verder. Agter ons lê lyne uit. Ons is besig om kurper te hengel met dobbers. Dryfhengel noem die eksperts dit. En in die hounet is daar wel ‘n klompie wat vanaand gaar gemaak gaan word. Gister was dit ook so, en die dag daarvoor. Lui, lekker ontspannend, in die buitelug. Hengel vir niks meer as die eenvoudige plesier daarvan nie. En as die son agter die mopanies begin daal word die sak wat heeldag in die koelte hang, en wat wanneer moontlik nat gemaak word, afgehaal en die kamp stoeltjies word nader getrek. Gert het die eer om vanaand te sorg vir die aandete. Hy’s doenig met hout en rooster en skoongemaakte kurpers en stokbrood. Dit is sterk donker toe ons klaar kry. Moerkoffie en ‘n dampie rond die fees af. “Dêmmit, ou Gert, jy weet hoè met ‘n vuur, hê!” merk Steffie heel versadig op. Hy is die man wat sommer met die eerste dag laat weet het dat hy nie eintlik ‘n kok is nie, waarop Gert ewe selfvondaan te kenne gegee het dat hy wat Gert is wyd en syd bekend is vir sy kookkuns. Steffie het dit sommer as grootpraat afgemaak. Nou is dit Gert se kans om bietjie sy mes in ou Steffie te draai. “Jy weet nie wat grootpraat is nie, man!” sê hy. “Dis ‘n kuns, dieselfde as wanneer jy die trêffickman wil laat verstaan dis nie jou skuld dat die stopstraat spring sommer so skielik hier voor jou in nie, en met ‘n mooi pop langs jou, hoe moet jy nou op twee plekke tegelyk kyk!” Gert gooi weer die bekers vol. Die oë blink van stoutigheid en ek voel hier kom weer ‘n groot storie. ‘n Oom daar uit die Bosveld vang vis in Durban, vertel hy. Sommer so tussen die vakansiegangers. En hy konsentreer, kyk nie eers rond nie. Die oom het vertel dat hy weet hoe om met ‘n katrol se gal te werk, en met die vis s’n ook. Hy’t nie tyd vir tierlantyntjies nie en as jy ‘n vis haak dan moet diè kant toe, en vinnig ook! En hy’t ‘n yslike stuk sardien op vir aas. En hy’t ver gegooi, so amper agter die eerste branders. Die vakansiegangers het hom so half snaaks aangekyk maar die oom laat hom nie van stryk bring nie en hy hengel. En toe vat iets mos daar voor by sy aas. En die oom kap vas, so een, twee, drie keer: woep! woep! woep! En hy draai die briek styf vas en beginne agter toe stap. Maar die vis wil niks weet nie en trek hom weer so ‘n paar treë nader water toe. Maar die oom skop vas en beur agtertoe. Die mense drom nou om hom. Een wil nog weet waarom die oom nie die katrol draai nie maar die oom beduie so met die kop dis sommer nonsens en hy wat oom is sal almal wys hoe daar eintlik met ‘n katrol en ‘n vis gewerk moet word. En hy beur weer terug. En nog ‘n paar treë. En dan kom die vis weer by en die oom word al skoppend terug water toe gesleep. So hou hulle aan. Naderhand begin die oom lyk asof hy die oorhand wou kry, en stap tree vir tree, soos ‘n Moses in die woestyn (het dit mos in die fliek gesien) weg van die water af. Maar, vertel Gert verder, so amper honderd treë van die water loop die esplanade se pad mos, en die oom is op pad soontoe met die vegtende vis wat al moet saamkom. Half teësinnig, het dit gelyk, want so elke dan en wan kry die vis dit reg om die oom, wat nou nat gesweet is, weer terug water toe te sleep. Maar die oom veg voort, en hy staan naderhand in die pad. En daar skop hy vas, met sy hakskene so teen die randjie vasgekap. En hy hou! En weet julle, gaan Gert voort, die mense daar is darem uit om onse hengelaars te help, want raai, het die oom hom vertel, hulle het wraggies twee trêffickmanne gestuur om die verkeer te reël terwyl die oom die vis gespook het! Ook maar goed so, want die oom is naderhand oor die middelmannetjie en amper binne-in ‘n woonstel kompleks voordat hy die vis uit die water en op die strand gekry het waar dit deur talle van die vakansiegangers toegesak word . Maar die oom het diè manier van hengel nou gelos, sê Gert verder, want toe hy nou sy lyn begin op wen terug op pad strand toe, toe kom hy agter die vis is al klaar so geslag dat net die rugstring daar op die strand lê! Die volgende dag, toe ons so vanaf die walle af hengel (dan sit mens darem onder die koeltebome, sien) vang Gert en Steffie teen mekaar. En elke keer dat Steffie ‘n vis kap dan staan hy op en loop agteruit met die spartelende vis aan die lyn die bosse in terwyl hy skree: “En nou, ou Gert, waar’s die pad en waar’s die trêffickmanne nou!” Saam met die kameelperd het ons maar net kop geskud…Gert sien ons het sy storie geniet so hy haak weer af. Hy vertel dat hy en ‘n maat eenkeer gaan hengel het met die maat se warm motorbaaik. Die pad was bietjie lank toe vat hulle ‘n klompie biltong saam en so in die ry het Gert stukke afgesny. Die kouery aan die biltong, sien, het gesorg dat die hongerpyne wegbly en dat die pad effens korter gevoel het. So met die ryery het Gert en sy maat al hoe meer gekonfyt geraak met die biltong snyery so op volle spoed. En die baaik word al hoe beter om die draaie gegooi en dan leuen hulle so saam eenkant en dis asof hulle op Kyalami se reisiesbaan is. En die gesuis van die wind in hul ore klink naderhand soos die geskreeu en applous van die skare wat kan sien: hierdie twee manne met die biltong op die baaik weet van ry! “Ons is naderhand so gemaklik op daai fiets dat as ons nog biltong wil eet dan haal ek my crash helmet af en ons gooi die baaik so op sy sy. Dan steek ek die biltong so in die speke en die gekerfde stukkies vang ek in die helmet!” *Lees elke Woensdag nog ‘n Kleinsaterdag-Kampvuurstorie, net vir die lekker daarvan!