Konings van die koepel – Deel 2: Salomarie se babers en mooi karp

(Lees Deel 1 Hier) Dit sou veiliger wees as Salomarie eerste oor die rivier roei sodat ek seker kon maak dat ons nie die kano halfpad terug verloor nie. Ek moes haar aanmoedig om nie die rivier te vrees nie want daar kan ’n eienaardige gevoel oor jou kom as die donker dieptes jou omring. ’n Groot ou koffiemeul met dik lyn aan die spoel en ’n goedkoop seestok wat ek altyd inpak, was voldoende om my kano in ’n handgedrewe veerboot te verander. Al wat sy aan die oorkant moes doen was om die spaan saam met die reddingsbaadjie veilig in die romp van die kano te sit voor ek weer kon inkatrol. Sy kon uiteindelik na ’n vreeslike gesukkel ophou rondwieg en op ’n manier tussen die klippe uitgeklim kry. My geduld sou die keer op die proef gestel word want ek het besef dat my instruksies dalk ’n bietjie vaag was. Sy het die spaan dwars oor die dolboord van die kano gelos terwyl ek terselfdetyd die lyn wat ’n boog in die stroom getrek het, wou stywer maak. Dit was nou vir jou ’n gruwelike toneel wat besig was om af te speel. Die stroom het die kano gegryp terwyl sy blindelings versuim het om die veerman se dilemma te begryp. “Jy beter instap en daai kano gaan haal want die spaan gaan afvoeter, Salomarie!” het ek benoud geskree. Dit is ’n nederig ervaring as die magteloosheid jou ’n toeskouer van ’n ramp maak en jou hande afgekap is. Die bootjie het soos ’n jong rebel al verder van Salomarie af weg gedobber en selfs mooi praat het nie verder gehelp nie. Sy het hardkoppig net geweier om ’n tree verder in die rivier in te gaan. Wanneer jou noodkrete in die gesuis van die wind en die dreuning van water gedemp word tot ’n onverstaanbare gemompel, los lyftaal alle kommunikasie gapings op. Opgetrekte skouertjies en armpies wat soos ’n verkeersbeampte in die lug rond beduie, het gemaak dat ek net op my tande byt en hoop vir die beste. Langs ons het ’n groep hengelaars gekamp en ek kon deur hulle kommentaar aflei dat ons vertoning baie vermaaklik was. Ek wens ek kon my eie gesig sien toe die boot die eerste onskuldige golfie slaan en die spaan vir my totsiens waai. Al wat ek kon doen was om so gou as moontlik die kano in te katrol en met my kaal hande desperaat in die rigting van die misdaadtoneel te roei. Ek het my neef Blikkies Blignaut in my stom gemoed bedank. Hy het destyds vir my die spaan gekoop en ek het onthou dat hy spesifiek na een gesoek het wat kon dryf. Die noue ontkoming het my laat sug van verligting toe ek die spaan weer in die hande kon kry en sien hoe Salomarie vir my staan en giggel. Ek kon ook net lag en my kop skud terwyl ek teruggeroei het om die res van ons goed te gaan haal. Ons riskante poging om lewendig en ongeskend aan die oorkant te kom was toe beloon met ’n dag vol avontuur. Salomarie het die babers die een na die ander baas geraak, solank as wat ek ’n voorraad van krappe kon voorsien. Dit was nog altyd ’n deel van visvang wat my betower het. As kind het ek geleer om die geslag van ’n krap te identifiseer en net die mannetjies vir aas te gebruik. Om onder die klippe rond te krap en op die klein wêreld van ’n krap te konsentreer, laat die tyd stilstaan en vir ’n oomblik kan jy van al jou probleme vergeet. Die babers het toe skielik opgehou byt en ons moes aanstaltes maak. Ek het ’n gevoel gehad dat die karp dalk weer aan die byt sou raak nadat die babers verdwyn het. Met die terugkeer moes ek my haastigheid sluk en op ’n klip sit en kyk hoe Salomarie teen die steil walle aan die oorkant, soos ’n ou tannie parkering gesoek het. Ek het maar geswyg want ek wou nie weer met my hande geroei het nie! Die Koepel Bekroon sy Prinses Ek kan nie die klem meer daarop lê hoe waardevol die raad van ’n gesoute hengelaar is nie. Ek het baie lanklaas met pitte gehengel en selfs begin glo dat dit nie meer so ’n effektiewe aas is nie. In die hengel programme waarna ek gekyk het voor die tyd, was daar baie dinge genoem wat my kop los gemaak het. Pitgooi was iets wat my laat dink het. Ek het ’n botteltjie Perdeby pitte aangeskaf om met floaties as hoekaas te kombineer. Op my voerbal het ek Perdeby konsentraat met soeter geure gekombineer en by die basiese formule van sterk en soet gehou. Ons was uitgeput na die dag se drama en harde werk op die oorkantste oewer, maar ons kon nie vir beter kondisies gevra het nie. Ek het probeer om so min as moontlik verdere druk op die water te plaas deur net my twee karpstokke in te gooi. Dit was reeds donker toe my katrol begin hardloop het en ek kon dadelik voel dat daar meer gewig as gewoonlik op my lyn was. Deur ervaring kan jy vinnig agterkom waarmee jy te doen het en dit het my laat huiwer of ek die stok vir Salomarie moes gee. Dit was waarskynlik ’n mooi karp wat ek nie graag wou verloor het nie. Sy moes eerder net langs my staan om te sien hoe ek die vis speel en kans gee om homself moeg te spook. Die stok se punt moet die werk doen en daar moet altyd genoeg spanning op die lyn gehou word. Daar het meer as genoeg spanning tussen ons begin ophoop toe die vis die oppervlak van die water gebreek het en my flits nêrens te vinde was nie. Die bure het geluister na die woorde wat gewissel word terwyl kampeergerei deur die lug getrek het soos Salomarie die wêreld moes omkeer om na die flits te soek. Hulle moes seker gewonder het hoe ons aan mekaar verwant is omdat ons nes broer en suster gestry het. Toe die vis eers veilig in die net was het daar ’n gejubel en gejuig losgebars. Ons het mekaar omhels en gesoen van pure blydskap en onmiddelik vergeet waaroor ons vasgesit het! Daar word ’n verstandhouding tussen hengelmaats gevorm wat slegs met regmatige trots bekroon kan word sodra die vis aan wal is. Dit is nie net die vangs wat mens boei nie, maar dit wat daarna gebeur is nog meer bevredegind. Die voorreg om so ’n pragtige vis in die hande van iemand te plaas wat die waarde van die oomblik integreer, kan geen geld koop nie. Salomarie het uit haar eie die vis gesoen voor sy dit vrygelaat het en ek was verheug om te sien hoe die kind in haar weer wakker word. Die volgende oggend was Salomarie gemotiveerd om haar eerste karp te vang. Sy het haar eie voerballe gerol en self gekies watter soort konsentraat en aas sy wou gebruik. Alhoewel ek vir haar die ingooi werk moes doen, was sy nou verantwoordelik vir die volgende vis wat aan haar aas kom peusel het. Die dag wanneer die konings van die koepel musiek met jou lyn in die wind maak, word daar ritmiese spore in die sand getrap. Haar resep het gewerk, maar sy moes kop hou met ’n vis wat baie lyn gevat het. Ek het die ander stok uitgetrek om haar meer baklei spasie te gee. Die vis het teen die stroom af, al nader aan die kant begin swem. Op die ou end moes ek noodgedwonge hand ingryp omdat die lyn weer aan die doringboom se takke vasgehaak het. Ons het amper die vis verloor maar Salomarie se voorgevoel om die kano te gebruik om die skepwerk in die water te gaan doen het, was ons redding. Vir haar eerste karp was dit meer as wat sy ooit voor kon gewens het en ’n vis waarop sy nog baie lank trots gaan wees. Volgende uitgawe: SLOT