Thuka Oord op die Moosrivier

Ek en my gereelde hengelmaat, Sean Wabersky, het lanklaas die Thuka-oord op die Moosrivier anderkant die Bronkhorstspruit dorpsgebied in die Verena distrik besoek, maar Die Baarshengelaar se handelsmerk-ambassadeur, Jacques Kruger, is amper elke naweek daar en daarna is dit net fotos van mooi vis. Die dam is bekend vir paddahengel en dit is iets wat ons lanklaas lekker kon toepas so is ons besluit soontoe. Thuka is eintlik ‘n plaasdam in die Moosrivier, onder private bestuur en as t ’ware uniek omdat dit wetenskaplik bestuur word. Ons is toe laat November verlede jaar soontoe. Dit is “postspawn” en die dam is laag, alhoewel nie so dat dit krities nie. Daar aangekom sien ons Jacques is klaar op die water op sy ‘Famous’ opblaasboot en hy vang die een na die ander, wat die opslaan van ons boot nogal bemoeilik want ons wil net kyk hoe hy aanhou vang! Die oewer by Tuka is eintlik uiters geskik om ‘n kleinvaartuig te lanseer; tewens groot baarsbote is ook al daar te water gelaat. Nou dat ons aan die hengel is, konsentreer ons om paddas bo-oor die mildelike watergras en ander plante te trek, veral waar daar drie soorte plantegroei saamsmelt met nog openings tussenin. Ten spyte van intensiewe werk egter het Sean net een byt gekry, ‘n mooi baars wat hy met ‘n Junebug Culprit padda gevang het. Verder was daar nie eers ‘n reaksie soos ‘n mis of selfs net ‘n kolk nie. Ons het mettertyd begin besef dat ons ander tegnieke moet probeer en het elke moontlike teiken gepeper met spinnerbaits, squarebills, lipless en sagte swimbaits; ook finesse mojo’s op die graslyne en swaar Texas-stroppe vir die dig-begraste riete. Maar die volgende vis was weer Sean s’n en dit was op ‘n olyf-kleurige Rapala X-Rap. Na nog ‘n paar, begin ek verwoed soek na my jerkbaits wat ek diep weggepak het omdat ek nie verwag het om dit in die gras te gebruik nie. By Thuka is daar altyd ‘n kans vir lekker koffie en beskuit, sommer so uit die warmfles, maar neem gerus jou braaiertjie saam. Uit loutere wreedheid (dink ek) na my eerste gooi met my harde jerkbait, neem hy sy spinningstok vir junior swimbaits, en vang dadelik ‘n 700 grammer met ‘n Cane Thumper in green pumpkin/blou! Nog ‘n paar kleintjies volg daarop. Ek begin op my beurt met my swimsenko-styl aas, waarop hy ‘n liplose kunsvissie gooi en ‘n paar klein baars in die oop water vang. Ekself probeer tevergeefs binne die riete, maar doen toe goed in die oop poele tussen die waterlelies en riete met ‘n mojo Tabtail grub, wat lank moes stilgehou word. Hierdie was die patroon totdat ons die middag opgepak het vanweë die donker wolke wat oor die Hoëveld rante aangerol het. Jacques Kruger is ‘n gereelde besoeker en vang gehalte vis met ‘n verskeidenheid van ase. Terug aan wal, loop Jacques te vertel dat hy nie kan wag tot die goeie reëns nie, iets wat tot op daardie stadium laat was. Ons self hou so van die algemene ligging van die oord dat ons ons voorneem om ook te wag tot dan end dit weer te besoek. Hierdie geleentheid doen hom voor aan die begin van Februarie vanjaar. Ons het toe al klaar ‘n paar fotos van Jacques gekry met groot vis waarvoor hy die “punch” tegniek met kunspaddas gebruik het. Daar aangekom sien ons opgewonde dat die dam baie vol is! Na ‘n vinnige koffie en beskuit en bote opgeslaan, lanseer ons op ‘n spieëlgladde wateroppervlak en die toestande lyk taamlik goed, maar nie vyftien minute later nie steek ‘n baie sterk oostewind op, wat natuurlik alles befoeter. Sean het ook so te sê onmiddellik sy elektriese motor se skroef in die digte gras verloor maar was gelukkig nog naby die kant waar hy ‘n gereilaatjie opgebreek het om ‘n nuwe een te fatsoeneer, wat in elk geval ook nie gewerk het nie. ‘n Skroef was eintlik onnodig, want die dam was so verstrengel met die gras, dat ek beswaarlik tien meter kon vaar sonder om die motor op te kantel, gras af te haal en dan maar daardie tien meter terug te roei omdat die wind my weer teruggewaai het. Ons het toe in die hoof kom van die dam gebly maar niks gevang nie. Ek besluit toe om die rivier op te gaan om van die gras af weg te kom, maar dit het amper soos ‘n rugbyveld gelyk tot by die eiland. Sowat ‘n uur later bel Sean my, hy wil weet hoe dit gaan? “Nog niks”, seg ek, “en moenie verder opkom nie!” Hy het intussen al ‘n 600 grammer by die damwal gevang met ‘n padda. Die dam in die Moosrivier het ‘n verskeidenheid van akwatiese plantegroei wat goeie dekking vir die vis bied. Terloops daar was ook twee oewerhengelaars wat baars geteiken het, en net om sout in my wonde in te vryf, net toe ek terug tot in die hoofdam geroei het, vang een van hulle heel onbedagsaam ‘n 2,5kg baars van die kant af! Vir die res van dag het Sean vir hom ‘n area waar die dam verbreed en die riete begin en daar ‘n inhammetjie was, stelling ingeneem en elke nou en dan ‘n vis tussen die waterlelies en ander plantegroei op ‘n padda gevang het. Ek was egter lus om ‘n baars te “punch”, maar kon dit eenvoudig nie vermag nie. Ek het nie ‘n volwaardige punching opset gehad nie, maar eerder ‘n “flippin” een, naamlik net ‘n 7’6” swaar-aksie stok en ‘n half-ons sinker. Maar daar was sekerlik meer daaraan toe te skryf, indat ek nie ‘n punching fundi is nie. My verskoning: ek hengel vir die sports en nie om te sukkel nie! Met Sean wat steeds vis kry, hoe sporadies ook al, is ek toe ook na daardie kant en doen dieselfde. Een vis was al wat ek kon vang. Een noemenswaardige verskynsel was die tanien kleur van die water, waaraan ons eerder in die Kaapse bergstrome en selfs strandmere gewoond was. Dit is die plantegroei waardeur ‘n rivier gaan wat hierdie kleur afgee. Hier by ons op die Oos-Rand raak van ons munisipale damme ook so wanneer die wind verkeerd waai en is dan ‘n teken dat jy niks gaan vang nie. Lyk my dis dieselfde by Thuka as die ooswind waai. Dis in elke geval ‘n besoek werd, al is dit net om by ‘n skoon, veilige en bekostigbare oord te besoek met die geleentheid om baars te hengel vanaf ‘n boot of die oewer.