VAN DIE OEWER / FROM THE BANK

Hierdie jaar is beslis besig om net langs die voetspore van die vorige een te trap. Nie heeltemal in nie, maar net langs. Hoekom hierdie gewaarwording? Plein en simpel want ons hengel leefwyse weier om die knie te buig voor die vele “uitdagings” (die woord wat politikuste in plaas van “probleme” gebruik, dit verbloem mos die eintlike moeilikheid!) wat ons bestaan op hierdie mees suidelike gedeelte van die Afrika kontinent beїnvloed. Elke naweek is steeds gekenmerk deur tienduisende Suid-Afrikaners wat die oewers van damme en riviere met stok en katrol betree, elkeen met die hoop en vertroue dat die hengelsessie, of dit nou net ’n Saterdag of ’n volle naweek is, wel ’n vis, of twee of meer, sal oplewer. En dit ten spyte van die aanhoudende stygings in die koste van omtrent alles wat ons nodig het om ’n ordentlike, gesonde lewe te ervaar. (Ek wonder sterk waar die finansiële mense die data kry wat kwansys wys dat die inflasiekoers stabiel bly of, glo dit as jy wil, daal?). Dit alles ten spyt – dis regtig nie nodig dat ek diè elle lang lys van “uitdagings” voltooi nie – bly een magtige feit van krag, naamlik dat ons visse hiervan niks weet of vir omgee nie. Solank daar water is, bygesê water wat darem leefbaar is! - sal hulle met hulle lewensiklusse voortgaan, en ons sal voortgaan om met stok en katrol - en kundigheid! - op hulle jag te maak, hetsy vir ontspanning of as ’n formele, kompeterende sportsoort. En hier duik alweer ’n “uitdaging” op, en dis – alweer! - iets uit die politieke moeras wat as “regering” bekend staan, naamlik die nuus net duskant die afgelope kerseisoen dat die minister in ons sportdepartement wetgewing wil instel om beheer oor alle sportsoorte in die land te neem. Dis niks anders as nasionalisering nie! Dis al erg genoeg dat alle geaffilieerde hengelklubs by SARS geregistreer moet wees (so asof daar miljoene rande rondlê!) wat net ’n ekstra en onnodige werkslas op klubkomitees plaas, en dat die transformasie beleid die kies van verteenwoordigende spanne beїnvloed. En dis ook erg genoeg dat ons publieke damme gesoneer is om die hengelaars en die waterskiers en die bootouens en die seiljag mense en tot die swemmers elkeen tot hul eie stukkie van ’n dam beperk is. Vir diè wat dit nie weet nie, dis regulasies wat so lank terug as 2008 deur die Departement Waterwese ingestel is, maar wat (soos baie ander) nie prakties werkbaar is nie en is dus maar eenkant toe laat lê – tot nou toe. Vra maar die Vanderkloofhengelklub watse dokumente hulle moet voltooi en watse reëlings hulle moet tref om ’n permit te bekom net om hul maandelikse klubkompetisie aan te bied – en sulke administratiewe rondslomp is nou op pad om by al ons damme ingestel te word. Diè jaar se gebeure tol al hoe vinniger om en om, totdat jy vergewe kan word as jy uit pure frustrasie hande in die lug gooi! Daar is egter uitkomkans, ’n manier om die frustrasies te bowe te kom, en dis makliker as wat mens sou dink. Knyp gereeld ’n oggend, of ’n dag, of ’n naweek af, pak jou gerei en sit af na die naaste hengelwater, maak nie saak nie of dit ’n groot, publieke dam is of ’n plaasdam. Maak net seker daar is voldoende sekuriteit. Berei jou aas sorgvuldig, laai die hoeke en laat waai met die gooislag. Sit dan terug, op die grond of gras of in jou stoel en hou die poliesman dop – fokus al jou aandag daarop. En wanneer die byt plaasvind, en jy’t vasgemaak, speel die vis met deernis, skep dit uit, haal die hoek netjies uit en laat die vis weer swem – en daar verdwyn jou frustrasies saam met die vis die dieptes in! En so, geniet Februariemaand se hengel in die warm sonskyn en ook hopelik reëns, en soos altyd, Take Care.